Text:Pider Lüng

Täkst aw mooringer frasch

Pider Lüng

Di åmtmoon foon Tuner trüwet ma e feest,
haut aw e scheew än säit dan tuleest:
„Da twarie frasche betååle niinj schat,
iir än däi san’s tubääg än belake huum wat.
Eefter Sal käär ik diling än fou’s bai e neeke
än wal jam e noos än e uure wat reeke.
Ik belååk jare uurd:
Liiwer düüdj as sloow.“

Önjt schap stoont di åmtmoon än kiiket sü måål
Än bai ham en preester; wat di deer duch wal?
Di lååket sü häämisch än wrast ham e hönje:
„Lätj unk da frasche nü rucht iinjsen pönje!
Dåt påk wal e schörk uk ninte betååle,
nü wårde üs måt we dööwelt hååle. / dåt måt - Anteil
Uner e fätj ma dåt uurd:
Liiwer düüdj as sloow.“

Bai Hörnem kaame da schaawe tut lönj,
än e kile knurpe hård aw e sönj.
Da biise hiirne san lungai trung;
jare mååns hääwe lånse, as punterne lung, / di puntern - Ladebaum
ma spase foon stälj, sü scharp as en knif
än deerma wan’s da frasche tut lif.
Nü jült et, frasche:
Liiwer düüdj as sloow.

Ai wid foon e strönj lait iinjsoom en hüs,
deer booget en fascher, sü eerm as en lüs.
Pider Lüng sätj bait unerne ma wüf än bjarne,
as sin boog jüst amränge foon åle jarne.
Hi kiiket ferwunert tut waning herüt
än säit tu ham seelew: „Wees ai ferknüt!
Ai trung, Pider Lüng!
Liiwer düüdj as sloow!“

Da hiirne kaame tut hüs herin,
än knåp san’s kiimen bane peen, / jü peen – Riegel an der Tür
dan säit di åmtmoon, sü spootsch as’r koon;
„We mönje stiire bait unern, liiwe moon!
Dü ferjatst din schåt än din måt tu betåålen,
än nü san we kiimen, üs giilj tu håålen.
Önj e schit jarnge uurd:
Liiwer düüdj as sloow.“

Jü wüf än har bjarne wörden wat luum, / luum - niedergeschlagen
duch Pider riiset ham, stoont as en buum:
„Da büterlönje betååleten uler niinj stjör,
än arken booget heer fri önj sin hör.
Nåån, Hening Pogwisch, lätj de deerma begrube,
än nü mååg de slööni fort foon man stube.
Än dåt uurd blaft stönjen:
Liiwer düüdj as sloow!“

Hening Pogwisch leet ai ma ham taase,
for måålihäid bääwerten ham e laase:
„Dan stååkel, dü freetst ai iir dan küülj,
as heer aw en bunke lait dåt giilj.“
Di preester snüft: „Soken biler än pråker, / di biler, di pråker - Bettler
di bräinge we diling nuch for e råker. / di råker - Abdecker
Dan gungt dåt uurd ma uner:
„Liiwer düüdj as sloow.“

Di åmtmoon ham riin än åål ferjeet, / riin än åål – ganz und gar
hi wiitj önj sin måålihäid ai, wat’r deet.
Hi gungt tu e scheew än spütet önjt fåt:
„Swin, luup tu dan trooch än fou de wat!“
Pider Lüng wårt sü bliik as en kalket uuch,
duch jeeft`r ham ai; hi as lungai fuuch.
Önj sin hart stoont dåt uurd:
Liiwer düüdj as sloow.

Sü biister as `er, hi wiitj goorniinj mätj,
än spräingt aw iinjtooch di kjarl for e fätj,
seet e feest ham aw e neeke; suner heelp än hüülj
düpet hi ham’t hood önj di hiitje küülj. –
Di åmtmoon swålit, di preester swöömt. / swålie r. Vb. - ersticken / swööme r. Vb. – in Ohnmacht fallen
Dan brulet `er, än hiilj Sal fernaamt,
dåt üülj frasch uurd:
„Liiwer düüdj as sloow!“

Di åmtmoon sin knächte, sü fül än sü lönsch,
storme ma gewålt inönj e dörnsch,
boore di fascher jare lånse önjt lif,
än trinam önjt toorp fåle maning unert knif.
Pider Lüng, nuch as hi önjt stärwen läit,
riist ham amhuuch, tu sin bjarne hi säit
dåt hiirneuurd:
„Liiwer düüdj as sloow.“

---

Nis Albrecht Johannsen
eefter Detlev von Liliencron

Sii uk

•  Wikisource: Pidder Lüng  (sjiisk)