Text:Hertjes spuing
 Täkst aw mooringer frasch
|
Hertjes spuing
Üülj tääle san`t, da seede, dåt uner e bütendik,
deer läit gåns diip begrääwen en eerm latj bjarnelik.
Ouers koon sü’n doom ai stönje iinj storm än iinj flödj;
wårt bloot iinj bjarn begrääwen, dan hålt `r ham uk gödj.
Jung Hertje häi en junge, en sünen snuusen dräng,
di gåns fernäid än luklik am hüs än wärw sprüng.
Di lüp iinjs döör e kuuge än köm ai wi tubääg;
jü köö ham nargne fine. Dåt bräk har`t hart önjstöög.
Da iirnge gängen haane, - sü wat ferjeet ham ai, -
än wan da tide kaame: Üülj Hertje rånt ambai
än seecht am harn junge, as häi’s ham nuch awt spör,
än köö ham duch ai fine, än fün ham uler mör.
Huuch aw e dik, deer stoont jü önj storm än önj rin;
et häär flucht am e uure, e kööwle önj e win.
Jü fånget önj tu galern än trüwet ma e feest:
„Jam doome än jam dike önjt sööden än önjt weest.“
„Am arken kuuch wårt täägen en fååsten gölj’nen räng.
Koone`m uk ma giilj betååle man ulerbeeste dräng?
Jam seede, dåt’s e storm, wat höölet än wat wait.
Ik wiitj, dåt as man junge, wat am sin mamen schrait.“
„Wåår jam, di wile siie, di jeeft ham ai tu rou;
wat jam ham ruuwed hääwe, dåt namt’r wi` än gau:
Dan wårde siirme flååge döör mjarsch än mååre tiinj,[1]
dåt huum foon doom än dike uk ai en spör koon siinj.“
„Deer kamt en däi foont ååsten, e san gungt ap sü gliinj
en wårt bait unergungen ai hüs än håli siinj.
Trinam en wilen siie, än oueråål e düüs:
Wat hi heet önj e hönje, dåt leet`r ai mör lüüs.“
„E san wårt har fersteege, e wulkne tiie suurt,
foon åle kånte wål`re da sålte wooge jurt.
Di moon ma wüf än bjarne seecht hüülj aw looft än wrast,
än heet duch önj iinj eetlem jam åltumååle mast.“[2]
„Deer låpt en suurten plåge bai Üüljenhof awt grädj,[3]
en önj e feen stoont korn sü tächt, as wus et mädj.[4]
Duch wårt di suurte plåge nån plouf, nån woin tiinj, -
et korn aw e eeker niinj la, niinj saagel siinj.“[5]
„Weer nü da löme spränge, än gödj dåt sooken dait,
deer wårde wooge schüme, dåt uk niinj spiir mör grait.[6]
Weer nü di böre uuget än plouet aw sin lönj,
deer wårde schaawe sile långs bai e frasche strönj.“
„Da dorti frasche schörke, weer Goodens uurd wårt liird,
da wårde unergunge, dåt huum nint foon jam hiird.
Jü jarst as wään önj Lunham, dåt as uk wälj jü leest,
dan as niinj mör tu finen önjt ååsten än önjt weest.“
„Dan wårt di schaper seede: „Stjörmoon, nam de önj åcht,
dåt we jant bai e Hoolme önj suurt än junke nåcht
ai aw e soonbånk luupe, deer fant et schap niinj hüülj,
jarst önj di frasche huuwen bai Leek, deer as üüs müülj.“
Bai Horsbel låpt üülj Hertje foon e dik dil tu e strönj,
jü läit har dil awt knäibling än wrångt sü ma e hönj’:
„Jam miine, dåt’s e storm, wat höölet än wat schålt?
Hark mån, as’t ai man junge, di am sin mamen gåålt?“