Text:Mattenwäärw
 Täkst aw mooringer frasch
|
Mattenwäärw
Jung Matt, en foom foon e wååderkånt,
stoont, e hönj ouer e uugne, aw e dik.
Jü löket önjt weest: „Läit deer ai jant / jant - dort
en schap aw e soonbånk – büte Wik?
Än huuch önj e toop en woit sü rüüdj
säit: Kam üs tu heelp, we san önj nüüdj!“
Jü wäli foomen betånkt har ai lung,
önj e huuwen et büüdj mååget’s klåår:
„For win än wääder san we ai trung,
gunge dristi önjtiinj e gefoor!“
Et säägel as spånd, - bai stiwen win
stjöret’s ütfoon önj kule än rin.
Jü håålet et stuk än lait dan bai,
namt da schapere önj har büüdj,
trane moon tutoochs, mör dreecht et ai;
långs e siike rånt har et swiitj.
Än twaie mååget’s jü swiiri fåårt,
dan häi’s jam börjen; - har kloopet dåt hart.
Ferkloomet wjarn’s, duch trinam et fåt / fåt – Schüssel aus Steingut
sätjens bål bai wurmbiir än brai
än ätjen jam bai e börescheew sat,
än dan wörden’s beeded awt strai.
Uner e frasche tååge, seeks moon tu tål,
rouden jam üt bai e fååstewål.
Dan ouer e frasche mååns jare döör
stoont schraawen, sü grut än sü briidj
en uurd, dåt säit: „Wäljkiimen heer!
Huum bai üs booget, di lååst niinj nüüdj.“
Ja frååge ai lung: As’t fiind unti frün?
As nüüdj önj e moon, heelpe`s tu ark stün.
„Liiw foomen, dü bast forålem e båås, / båås – tüchtiger Mensch
dü heelpst üs üt nüüdj än gefoor,
hääst et lääwen üs reedit, ik wiitj et was,
we wjarn riin än åål ’er ma klåår.
Ik lätj foon me hiir’, ik tånk am jam!“
Säit ån foon da hiire än betoonket ham.
„Wat ik däi, dåt as ai snååkens wjart,
dåt gäng je, Good loof, åles gödj.
Good seelew heet wälj et rouder fjard
döör rin än storm än flödj.
Mäi hi ma jam weese arken däi
än jam åltids fääre di ruchte wäi!“
„Dü fråågest je goorai, huum ik ban,
huum dü tiined än hülpen hääst
Hiir dan: di dånsche kining Jehan,
hi fertoonket de diling dåt beest.
E fiinde driifen me dil tu e strönj,
än e storm smiitj min schap aw e stönj.“
„Ik wal de’t luune, heer as min hönj!
Nü seed bloots, wat dü de tånkst.
Ik dou min uurd seet ik de tu pönj – / jü/dåt pönj - Pfand
de åles, wat dü ferlångst.
En wus’t uk en pårt foon min kiningrik,
dü törst et bloots wansche, ik dou de’t glik!“
„Ik hääw åles, wat ik wansche koon,
ban sün än fertiin lächt min brüüdj.
Duch man taatje, dåt as en eermen moon,
hi as üülj än last wilems wat nüüdj.
En äien hüs as’t, wat ham breecht,
än wat ham ål lung önj e neeke steecht.“
Di kining swååret: „As’t ninte mör?
Hääst widere nint aw din hart?
For dan taatjen wiitj ik en gaslik hör, / dåt hör - Behausung
wat ham was nooch gefåle wårt.
En huugen wäärw, ai wid foon e strönj,
di mäi ham hiire ma hüs än lönj.
Di stube schal feriirwe foon bjarn tu bjarn
än ferteele foon liiwde än trou,
foon goue manschne, wat heer iinjs wjarn
än laawden önj freese än rou.
Dåt as man wale, än wan ik stärw,
dan håt di stube „Matenwäärw“.