Seite:Siebs Johannsen Lustspiele 1898.djvu/6

Min lef Sölring,
Dêe kum jör üt en jör in foiskelich dyfënt frêmë
liëi'ën üt alë hukën fan Dütsklön en üt üiër lönën, en
aldërmöl frügë jam auí' jü dâlk ailön en auí' di wilj
brüfich sê en auif di frisk Winj, Wat dmr di dünumër
strekt; en maning en jen geí' fan Wëstërlön en fan
Woningsteí' uk nö di ôastkant fan Sôl en ön di ôal
tefpër Kefëm en Môasum. En danën, Wat fan di ôal
Frifën lêfën of jä.i't hö, danën hoebë dêe jit ôal skekën
en gëbrükën tö finjën.
Mar dêe gung ja en foí'kirt wai: ja wel jir ek
sa fül finj ys ön maning üiër dilën fan ys dütsk
föfërlön, aui' di ôal Sölring dracht es lung ek môa
dêe, di ôal bechörd es ön di mist hyfingër üt makëlheí'
ofskafët, en i Sölring snakë me di frêmen en bêtër
hôchdütsk ys fül liëfën ön pladütsk stefër et ken.
Dit dâlkst êalst ârëfdil, wat i hö, dit wêgë i danën
bödëliëfën ek, en döí' i et, da wust di mistën fan
jam et ek tô sketsin: ik mên jü ôal Sölring
sprök.
Di sprök es di rochst grün fan en fulk, auf alës
wat di mensk tëngkt en šjocht en dêi' en foelt, dit hêí'
hi dmr di sprök lirt en dêi' 't uk me ürtën fifër. En
wan i jü nü, min lef Sölring liëfën, fan üfër dütsk
stamën noch önërskêei, en wan i jü äin örd trüër ys
üiër stamën bëwörët hö, da Wêgët sik dit mist ön di
sprök. Mar ik hö mofkën en hat dêf ıni líf, dat somën
fan jñ jü sprök ek sa ön jârën hôal ys i skul, fôaial