Seite:Bremer Stacken I.djvu/42

— 42 —

  „Nö well! Det 's gudd. Ick swiggi stall.
Mi könn 'th uck gor nanth skel.
Man hocker jo eg harki wall,
Di mutt jo sallew fel!“
„Dann daski ap, sai mi a Wiard!
Min Lewenthslock as doch all stiard.
Doch liaw ick miast, fan jonkens tawen
Beest dü noch ollermannst tu trawen.“

 „Allickeföll, hi 's pröit an kanth
Fan Lell an uck eg skoonk,
So, üs ham 't Lock bi Wüffhod fanth.
Doch det blaft onner onk.
Ha I det dann noch oller senn,
Hü Jong-Jins me her amgung könn?
Huar uck her Hart mei efter sucki
Hi könn 'th her ütj a Ugen lucki.“

  „Det hedd ick nü doch oller thoocht,
Dat jü mi so bilooch,
An dat 's so 'n hualew wissen Wocht
An Man üs mi förtooch,
An Kältring, knap ütj 't Jongenstjüch,
Noch eg ans bäft a Uarn drügg.
Man tew! Hi skall 'th mi jür bitali;
Ick wall ham troch a Moster hali.“

  Nü ränd di Bür dann, splitjen doll,
A Iwer un a Lell,
Ütj tu sin Grewers un a Woll,
All wat at Tjüch man hell.
Hi besset so, dat ham at Swät
Dript fan a Nös del tu do Fett.
Hi wiar fan Slobber knap tu känen
An glammen am 't Gisicht fan ränen.