Seite:Bremer Stacken I.djvu/47

— 47 —

  Jü Oonthwurd broocht hi nü dann gaw
Turagg tu di gudd Bür,
Di wull sin Ugen ball eg traw,
Üs hi ham sig fan fir.
„Nö, Njaaskpott, huar kommst dü fan dan?“
„Fan a Iadgrewers, man lewe Man.“
„Dann heest uck tidjelk laanj tu rawen!“
„Uck eg. Di Wai wiar lung tu sjawin.“

  Üs I mi un a Woll ütjstjürd,
Do thoocht ick un min Sann,
Jaw Wüff hedd uck ferlicht 'n Börd,
Bläw sallew holl arann.
An diarun wiar 'k uck gor eg mass;
Det sluch mi gor eg bütj a Gass.
Ick moost ütj üb an Ol tu luckin,
Of a Slaachting noch wat hedd tu plokin.“

  „Wat brangst mi nü dann för Biskias?
Hü kam a Kül tu Hunn?“
Do swaret hi: „At dä mi lias,
Ick küdd jar eg ferstunn.
Well sig 'k, jo hedd 'n Huppen Mot;
Dann sad 's, an porret in un 'th Skot:
At wiar biwaret, nanth mankiaret,
Wann I jar nü man gudd traktiaret.“

  Do kam di Bür ütj Angst a Swät,
Hi fraget so ferfiard:
„Heest Ok dann onner Wai eg mät,
Nanth fan ham senn of hiard?“
„Eg onner Wai, eg un a Fän
Füng ick an Blink fan Ok tu senn.“
„Nö! dann as hi un 'th Fäl inglöben;
Dann ha 's 'n uck wass miast fersöben.